این پیشامد که نهار خوردن را فراموش کنیم و یا چترمان را گم کنیم، امری طبیعی است که بعضی از ما به آن عادت نیز کرده‌ایم. کودکان به‌ویژه مستعدِ فراموشی یا گم کردن هستند که گرچه یک رخداد طبیعی است، اما درعین‌حال، کلافه کننده، وقت‌گیر و گران نیز هست.
صدای کودکان پای تلفن می‌گوید: مامان من کفش‌های ورزشی‌ام رو فراموش کرده‌ام، می تونی اونارو به مدرسه بیاری؟ یا اینکه: کتاب ریاضی من کجاست؟ یادمه که اونو به خونه آوردم.
معمولاً تا هفت‌سالگی، این والدین هستند که تمام چیزها را برای کودکشان به خاطر می‌آورند. بعدازآن، والدین فرض را بر این می‌گذارند که کودکان می‌توانند به‌طور فزاینده‌ای مسئولیت قبول کنند. بااین‌حال، معمولاً کودکان بزرگ‌تر به خود اجازه می‌دهند که فراموش‌کار باشند زیرا می‌توانند برای جبران آن، به امید پدر و مادرشان باشند.
بعضی از کودکان بسیار حواس‌پرت هستند و تنها هنگامی به یاد می‌آورند که دیگر کار از کار گذشته است. حواس‌پرتی می‌تواند نشانه بیماری اختلال در توجه باشد ولی معمولاً صرفاً یک علامت فراموش‌کاری است.
به خاطر آوردن و از پیش برنامه‌ریزی کردن، مهارت‌هایی هستند که باید پرورش یابند. سعی کنید با راه‌حل‌های زیر به کودک کمک کنید که کم‌تر فراموش کند.
همین الان شروع کنید و از گم کردن‌های بعدی پیشگیری کنید.
یک الگوی سازنده و یک برنامه برای عمل ترتیب دهید که روند استقلال و مسئولیت‌پذیری را پرورش دهد.
به کودک جای مشخصی برای نگهداری اشیائش بدهید. اطمینان حاصل کنید که کودک جالباسی اختصاصی و جای به‌خصوص برای اسباب‌بازی‌ها و کتاب‌هایش، دارد.
به این جاهای اختصاصی برچسب بزنید و از همان ابتدا از آن‌ها به‌طور مداوم استفاده کنید. کودک از شما تقلید خواهد کرد و درنتیجه، مهارت‌های سازمان‌دهی‌اش رشد خواهند کرد.
از تحسین استفاده کنید. هنگامی‌که کودک دنبال چیزی می‌گردد و آن را در جای مخصوصش پیدا می‌کند، او را برای قرار دادن شیء در جای مناسب تحسین کنید.
هنگامی‌که کتش را به جالباسی آویزان می‌کند و یا اینکه یک اسباب‌بازی را در جای خودش قرار می‌دهد، نکاتی را درباره بازدهی کارش و اینکه چقدر آسان‌تر دفعه بعد می‌تواند کتش یا اسباب‌بازی‌اش را پیدا کند، ذکر کنید.
منبع: کتاب چگونه با کودکم رفتار کنم؟ «دکتر گاربر»